Een beknopte, niet limitatieve opsomming daarvan: 

• ​de eerste clubbladen
• een toss demper met clublogo
• een bumpersticker met “Tennisplayers do it with love” en clublogo erop
• ​jaarlijkse clubfilm vertoond op slotdag Tetterodedag
• de eerste reclame-uitingen voor sponsors
• de clubkampioensborden
• foto’s winnaars jaarlijks open toernooi

Op zich afzonderlijk bezien niet eens zo erg bijzonder maar als geheel beschouwd een aardig oeuvre door de jaren heen waar heel veel tijd in ging zitten en met doorgaans de nodige impact naar de omgeving.
Zijn kracht en inbreng zat eigenlijk nog meer in de persoon zelf.
Hij was een gangmaker binnen de club en een groot representant van de club in het district.
Jan Slewe stond voor gezelligheid (hij zat bomvol simpele humor). Zo meldde hij een keer vanuit het niets dat hij sinds kort een hond had. Alom verbazing, want wat moest hij met een hond? Verder geen reactie. Even later aangevuld, ook nog een hond die alleen maar op het strand kon worden uitgelaten. Weer viel een stilte en met de juiste timing antwoordde hij op de prangende vraag die dan toch eindelijk uit de groep kwam wat dat dan in vredesnaam voor hond was, ...... een zeehond. Ook de bij de oudere leden bekende mop van de drie chirurgen – nog steeds verteld  in meerdere vormen en situaties  -  is van Jan’s hand.

Je werd nogal eens door Jan op het verkeerde been gezet.
Een andere keer dacht je weer vooraf dat hij een grap had, maar meende hij het serieus. Zo vertelde hij het Haarlems Dagblad bij hem thuis te hebben uitgenodigd met de boodschap dat zijn goudvissen krom zwommen langs de kant waar de gashaard stond om de warmte op te zoeken, maar de journalist bij hem thuis op bezoek meende dat dat was omdat de vissenkom rond en klein was en de vissen niet anders konden.
Een onnozele discussie ontstond. Humor en veel onzin, maar bovenal zeer gewaardeerd bij menigeen.
Eindenhout (toen nog HLTC Heemstede geheten) werd zeg maar geïdentificeerd met die uitstraling. Een club met toen nog slechts een paar honderd (250-350) leden met veel sfeer, eensgezindheid en gezelligheid, waarvoor aanhoudend een lange wachtlijst bestond en de wil om bij die gezelligheid te horen, onderstreepte.

Jan Slewe had een technische achtergrond (werktuigbouw) en als baan een solofunctie bij Donnelley -Vierhand (een bedrijf gevestigd in de Waarderpolder met toen nog als kernproces direct mail diensten) rechtstreeks vallend onder de operationeel directeur.
Hij had een prachtige werkplaats met alle mogelijke gereedschappen en was in staat de mooiste maar ook gekste dingen te maken, ook voor de tennisclub en dan nog vaak geproduceerd  ‘in de baas’ zijn tijd. Als je een klus had, kon je altijd bij hem op het werk langs om zijn hulp te vragen. Zo maakte hij de eerste telramen voor op de scheidsrechterstoelen (ja, die stoelen zijn in de jaren negentig afgeschaft). En ook fabriceerde hij een ballback voor de club om het volleren in je eentje te kunnen trainen.

Hij was zelf ook een zeer enthousiast (doch niet zo begaafd) tennisser, soms iets te..... Ten tijde van de wedstrijd altijd gekleed in een lange, witte tennisbroek (hoe warm het ook was) en wit poloshirt, soms met een witte zonneklep op. Dan kon hij de spanning van een wedstrijd, bij voorkeur een single, soms zelf niet meer goed aan en gooide zijn racket als ware het een frisbee in het hek of het net. Het eerste uur na een verloren wedstrijd kon je hem dan ook beter niet iets vragen of storen. Na een ijskoude borrel en een zwaar shaggie was die vervolgens weer goed benaderbaar en aimabel.

Jan is altijd in het ouderlijke huis in de Caninefatenstraat in Haarlem-Noord blijven wonen. Eerst nog met zijn moeder, bekend bij de oudere leden van Eindenhout als Oma Slewe uit wiens naam jaarlijks het ‘Oma Slewe tennistoernooi’ voor alle familieleden plaatsvond. 
Eerst op Eindenhout en later op de Ruïne. Na haar overlijden hoefde hij met niemand thuis meer rekening te houden en hebben ingewijden daar menigmaal het nodige aan feestjes beleefd met een keer als uitzonderlijk resultaat een huiskamer bezaaid met mosselschelpen die dreven in een plas van water, door Jan zelf veroorzaakt m.b.v. een tuinslang in de woonkamer als soort douche gebruikt voor de gasten.

Toen hij 50 jr. werd, gaf hij een feest voor de hele tennisclub bij Jachtwerf Opzeeland aan het Spaarne, waarbij zo’n 250 genodigden hem uitbundig kwamen feliciteren.
Maar Jan zocht niet altijd de drukte op. In het weekend trok hij er ook nog wel eens alleen op uit om met weer en wind te gaan vissen op de pier in IJmuiden. Dan liep hij die helemaal af tot aan het eind in een poolpak, vergezeld van een fles jenever, een pakje zware shag  en een zak drop.

Zijn vrienden waren door hem gekscherend opgedeeld in een A-ploeg en een B-ploeg waarvan niemand ooit heeft geweten wie nu in welke ploeg zat. Waarschijnlijk omdat hij het zelf soms ook niet goed wist, organiseerde hij tot tweemaal toe een wintersportvakantie voor de tennisclub waaraan een volle bus met leden, incl. beide ploegen met veel plezier deelnam. Jan liet graag op de piste even zien dat hij een goed skiër was en zette dat menigmaal kracht bij door met een op de skistok gemonteerde fietsbel te bellen tijdens de afdaling.

Door het tennisseizoen heen maakte Jan jaarlijks met een super 8 filmcamera een film van zo’n half uur, samengesteld uit korte shots gemaakt op het tennispark met zijn commentaar in beeld. Daarin natuurlijk ook weer veel gekkigheid.
Zo liet hij iemand een gemanipuleerd Haarlems Dagblad lezen met daarop de voorpagina gedrukt “Jan Slewe voorheen OG een aanwinst voor Ajax”. Het maken van die films was zeker geen goedkope aangelegenheid in die tijd en daarom moest broer Henk (inderdaad de vader van Patti) maar van Jan voor de helft meebetalen aan de camera. Echter, wanneer Henk zelf om de camera vroeg om hem even te gebruiken, kwam dat Jan nooit uit.

Jan Slewe was ook altijd een gewillig persoon om een grap mee uit te halen, vaak ingegeven door z’n eigen voorzetten, waarna het inkoppen resteerde.
Zo ging Jan mee met het jaarlijks motorweekend van de Klaverjasgroep van de tennisclub en werd daarbij in Zeeland aangehouden door de politie. Waarom, vroeg hij zich af. De politie antwoordde dat hij zo ontzettend voorzichtig reed en zij controleerden daarbij zijn rijbewijs.
Alles bleek in orde en de politie wilde gaan wegrijden waarop Jan hen bij het afscheid toeriep dat hij hen niet zo spits vond, omdat het hen was ontgaan bij het controleren van het rijbewijs dat Jan die dag jarig was en de politie hem niet feliciteerde.
Het jaar daarop werd door de groep een ‘val’ voor Jan opgezet. Een politieman uit de familie van iemand uit de groep organiseerde desgevraagd een fuik voor Jan. Reeds in Haarlem werd Jan opnieuw om zijn rijbewijs gevraagd en dit keer moest hij met veel verbazing en onder zijn luide protest zelfs zijn rijvaardigheid tonen door het met de gehuurde motorfiets ronden van pionnen.
Zijn gesputter verstomde toen een agente hem zijn rijbewijs teruggaf en hem een zoen op de wang gaf met de woorden ‘van harte gefeliciteerd met uw verjaardag’.    

Klaverjassen (hoe gaat dat ook alweer?)  was ook een grote liefhebberij van Jan en hij was daarbij kampioen verzaken, maar voor de tennisclub verzaakte hij nooit. Postuum is het pad langs de vijver, het Jan Slewepad  naar hem vernoemd. Jan is bijgezet in het familiegraf en de belangstelling voor zijn begrafenis op de Katholieke Begraafplaats aan de Rijksstraatweg was overweldigend, zeer begrijpelijk en terecht.

13 september 2022

Remco Schoone